தனியே

மறுபேச்சில்லாத நிலத்தின் மௌனமும்
மறுமொழியல்லாத கடலின் ஒலிகளும்
ஒரே பொருளில் ஒன்றையே எனக்கு சொல்லும்
தனியே தனியே தனித்து நிற்கிறோம்
அதனால் நில், நீயும் தனியே
அப்பழுக்கில்லாத
உன் உள்மன தனிமையின் பிணையில் இருக்கிறாய்
நாங்கள் பிணைக்கவில்லை உன்னை

ஆனால் ,
உன் சுயகட்டுகளிலிருந்து விடுவிப்பது யார் ?
எவர் இதயம் உன் இதயம் தொடும் ?
எவர் கைகள் உன் கைகளை ?

நானும் ,
சில போதுகளில் செருக்காகவும்
சில போதுகள் பணிவாக
இன்னும் சில வேளைகள்
கடந்த நாட்களின் நினைவுகளில்...
நானும் உலகமும் இத்தனை விறைப்பாய் இல்லாத நாட்கள்
நட்பு எட்டும் தொலைவில் கிடைத்த நாட்கள்
வாழ்க்கை பலம் குறைந்தது போல் அல்லாமலும்
நம்பிக்கை வலுவாகவும்
வானவில்லின் பாதங்களில் தங்கம் நிச்சயம் கிடந்தது

ALOOF

by: Christina Rossetti (1830-1894)

HE irresponsive silence of the land,



The irresponsive sounding of the sea,



Speak both one message of one sense to me:--



Aloof, aloof, we stand aloof, so stand



Thou too aloof, bound with the flawless band



Of inner solitude; we bind not thee;



But who from thy self-chain shall set thee free?



What heart shall touch thy heart? What hand thy hand?



And I am sometimes proud and sometimes meek,



And sometimes I remember days of old



When fellowship seem'd not so far to seek,



And all the world and I seem'd much less cold,



And at the rainbow's foot lay surely gold,



And hope felt strong, and life itself not weak.