இறந்து போனவர்கள்

சிறு பிள்ளையாய்
பயத்துடன் எட்டிப் பார்த்த ஞாபகம்
அடுத்த தெரு பாட்டியின் இறுதி ஊர்வலம்
முன்னால் சில பேரின் கொட்டும் ஆட்டமும்
பின்னால் சில பேரின் அழுகையும் ஓலமும்
என எதற்கும் அசையாமல் போனாள் பாட்டி
பல நாளாய் என் கனவில் மட்டும்
பயம்காட்டிக் கொண்டே இருந்தாள் பிணமாய்


பள்ளி படிக்கையில்
தாத்தா இறந்து போனார்
அம்மாவின் சித்தியின் பெருங்குரல் அழுகை
ஆச்சியின் அவர் அம்மாவின் ஒப்பாரி சத்தம்
பெரிது பெரிதாக ரோஜா மாலைகள்
என விமர்சையாய் தேரில் போனார் தாத்தா
பயமும் இல்லை துக்கமும் இல்லை
என் கனவிலும் அவர் தெரிந்ததில்லை பிணமாய்


கல்லூரி நாட்களில்
பாட்டியின் மரணம்
பல நாள் போராட்டத்தின் நிச்சயித்த முடிவுதான்
அத்தையின் விசும்பல் அப்பாவின் கதறல்
மெலிந்த தேகத்தில் பட்டு போர்த்தி
இன்னமும் சில நாள் இருந்திருக்கலாமோ ?
இன்னமும் அன்பாய் நாம் நடந்திருக்கலாமோ?
என ஏக்கங்கள் தெளித்து போனார் பாட்டி


ஆறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் அத்தை
நான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன் பெரியப்பா
என இன்னமும் சிலரை காலம் கொண்டது
வெற்றிடமாக இன்னமும் இவர்கள் விட்ட இடங்கள்
எத்தனை கண்ணீரிலும் நிரம்ப மறுத்து
நினைவில் வாழ்பவர்கள் இறந்தே போகாதவர்கள் என்றறிந்த காலம்
இவர்கள் இறந்தது பல நேரம் நினைவே இல்லை